Het verhaal van Donna en Joris.

Na een half jaar onze hangoor Donna bij ons te hebben, vonden we het toch wel eens tijd worden voor een vriendje. Toen ze de leeftijd bereikte van 10 maanden hebben we haar dan ook laten steriliseren. Het samenzijn met een ex- ram moest voor haar de perfecte match gaan opleveren, dus dat was een voorwaarde die we onszelf stelde bij het uitzoeken van een vriendje. Echter, na veel overleg met Corina, die mij al heel veel had bijgestaan in de tijd dat we net Donna hadden, werd duidelijk dat een koppeling op niet-neutraal terrein, met veel voorzichtigheid en geduld moest worden aangepakt. Vrouwtjes hebben een sterke territoriale drang en ik was ervan overtuigd dat onze pittige Donna dat ook zéker zou laten zien wanneer er een konijn bij zou komen!

Donna is een buitenkonijn die 4 van de 7 dagen het hele terras tot haar beschikking heeft. Verder heeft ze een flink hok, waar met gemak nog een konijn bij zou kunnen. Dat zou dus dubbel op gaan:het was háár terras én haar hok waar ze de nieuweling zou moeten toelaten en accepteren. Alles zou gedeeld moeten gaan worden. Voor mijn gevoel moest er dus een hele sterke man boven haar komen te staan.

Via Internet verschillende sites van asiels bekeken wat betreft het aanbod van mannetjes. Omdat het een ex-ram zou gaan worden, zouden we dus meteen aan de koppeling kunnen beginnen. Bij de opvang in Utrecht waren alle mannetjes inderdaad geholpen en daar zat tevens een foto met verhaaltje bij van een konijn waar we meteen onze zinnen op hadden gezet: Yazoo. “Een witte hangoor met wat bruine vlekjes en gek op aandacht!” Wíj waren verkocht, maar uiteindelijk zou Donna degene zijn die de keus zou maken en moesten we dat accepteren...

De dag voordat we naar Utrecht zouden gaan, heb ik Donna’s oude hok helemaal flink schoongemaakt en zo ontdaan van allerlei luchtjes. Dit oude hok zou naast het hok van Donna komen te staan,want de kans dat ze na 1 dag al samen in 1 hok zouden kunnen verblijven, die zou erg klein zijn. Dat was me ondertussen wel duidelijk geworden na het lezen over hoe koppelen in zijn werk gaat en de ervaringen met koppelen op de website van Corina. Wel zouden ze elkaar kunnen zien en ruiken. Er zat zo’n 8-10 cm tussen beide hokken.

De dag dat we met Donna naar de opvang gingen was aangebroken! Het was begin juli en een hele hete dag, waarbij de thermometer met gemak 30 graden aangaf. Eenmaal daar aangekomen maakten we kenbaar dat we ons oog op Yazoo hadden laten vallen. Hij bleek de leeftijd van 2,5 jaar te hebben en net 2 weken geleden gecastreerd te zijn. Samen met Donna werd hij op een apart afgezet stukje vloer gezet en zo konden we mooi kijken hoe ze op elkaar zouden reageren. Oh,wat was dit spannend; hoe zou Donna, die toch al een jaar alleen leefde, reageren op een soortgenootje? Helaas, het was veel te warm. Donna lag slechts languit en had veel last van de warmte en van de stress van de lange autorit. Yazoo was nieuwsgierig en geïnteresseerd, maar gaf het ook al snel op om daarna lekker languit naast Donna te gaan liggen. Geen felle reacties naar elkaar toe, dus wat ons betreft gingen we het met Yazoo proberen! Met het asiel maakten we de afspraak dat als het echt geen match bleek te zijn,we Yazoo mochten omruilen voor een ander mannetje. Onderweg naar huis bedachten we dat de naam “Joris” beter bij ons nieuwe mannetje zou passen.

Eenmaal thuis een klein stukje terras afgezet om ze daar vervolgens samen te laten. Dat ging binnen 1 minuut helemaal mis. Donna viel aan met haar voorpoten en Joris dook stampend en trillend weg in een hoekje. Dat was het moment om hen ieder in het eigen hok te zetten. Het was mooi geweest voor de eerste dag na zoveel veranderingen en stress in een paar uur tijd. De volgende ochtend opnieuw een poging hen aan elkaar te laten wennen. Corina vertelde mij dat het konijn dat er het eerste was,ook altijd als eerste benaderd moest worden, dus eerst Donna uit haar hok en daarna Joris. En opnieuw besprong hij haar en vlogen de plukken in het rond. Uiteindelijk stopte het, maar zodra hij haar weer in zijn vizier had, was er maar 1 ding dat hij wilde en dat was er bovenop. Na een half uur ging dit écht helemaal mis en hebben mijn man en ik hen moeten scheiden voordat ze elkaar echt iets aandeden. Donna bereikt op een bepaald moment een punt dat ze niet meer van hem wegloopt, maar een tegenaanval inzet,want dan lijkt ze het helemaal zat te zijn. Verder toonde ze zich niet bang en was ze ontspannen en dat was boven mijn verwachting. Het was tenslotte háár terras en dus háár territorium……

Na dit eerste weekend met Joris volgde er een zéér heftige periode. Op het moment dat ik een klein stapje verder durfde te gaan om zijn hokje open te laten (met alle deurtjes open ivm vluchtwegen), escaleerde het volledig. Joris heeft een boven- en benedenverdieping en heel voorzichtig ging Donna op onderzoek uit in zijn hok. Ze at wat uit zijn bakje en van zijn hooi en deed zelfs haar behoefte op hetzelfde plekje als waar Joris dit deed. Vaak op de momenten dat hij haar ging opzoeken in zijn hok, had ze al een vluchthouding aangenomen en kon ze weer snel zijn hok verlaten. Maar nooit ver weg en dat was opvallend.

Maar op een avond ging dit toch mis: beiden waren tegelijk op het trappetje klem komen te zitten in zijn hok en toen brak de paniek uit. Al vechtend en bijtend hebben we ze uit elkaar moeten halen. Maar Joris gaf niet op en rende achter haar aan. Net toen haar hok openging om haar daarin te laten gaan, sprong hij er ook in en daar ging het opnieuw mis. Eenmaal uit elkaar hebben we ze meteen apart gezet met de hokken dicht. Ik heb hen nog gecontroleerd op wondjes, maar kon niets ontdekken. Wel begon ik mezelf af te vragen waar ik goed aan deed. Werden ze hier beiden wel gelukkig van? Ik werd er zeer verdrietig van. Moesten we dit niet gewoon beëindigen? Dit moest haar, maar ook zijn leventje opleuken, maar had het tegenovergestelde effect.

Toen ik met een ietwat radeloosheid Corina hierover berichtte, vertelde zij me dat Joris nogal op een late leeftijd gecastreerd is geworden en dat het zou kunnen dat zijn “rij”gedrag “gewoonte”gedrag was gaan worden. Maar Corina kende ook een konijn dat pas 8 weken na de castratie zijn driften kwijt was en voor Joris waren er pas 3 om... Dat gaf toch weer hoop, want Joris was verder een heel erg lief, aanhankelijk knuffelkonijn naar ons toe die we zéker niet kwijt wilden!

Al deze stress momenten, warme dagen en veranderingen gingen aan Joris echter niet zomaar voorbij en na 1,5 week kwam voor hem de terugslag. Hij wilde niet eten of drinken en zat de hele dag op 1 plek achterin zijn hok. Ook zijn behoefte deed hij niet. Dus aan het eind van de dag toch maar contact opgenomen met de dierenarts en die verzochten mij met spoed naar hen toe te komen. Wéér moest Joris de auto in en oh, wat had ik toch met dit mannetje te doen. Hij had door stress en warmte een darmblokkade opgelopen en dus moest hij middels medicatie en dwangvoer weer op weg worden geholpen waar het zijn darmpjes betrof. Eenmaal weer thuis was Donna niet bij hem weg te slaan, alsof ze voelde dat er iets niet goed met hem was. Dat was voor ons weer een nieuw signaal dat er genoeg was om die twee uiteindelijk echt samen te kunnen laten leven en gaf ons toch weer een beetje hoop!

Nog geen twee dagen later ontdekte ik een dikke korst in zijn oorschelp en na verder zijn lijfje goed te hebben onderzocht vond ik nóg meer korstjes. Opnieuw met hem naar de dierenarts en die constateerden dat het toch echt wondjes waren van de vechtpartij... Dus opnieuw aan de medicijnen om eventuele ontstekingen te voorkomen en eventuele pijn te stillen. Ondertussen hadden we ook contact met het asiel. Zij wilden graag op de hoogte gehouden worden hoe de koppeling verliep. Ik moest hen echter vertellen hoe moeizaam dit verliep en hoe gehavend Joris uit de strijd was gekomen. Zij stelden mij voor de koppeling over te nemen. Donna en Joris zouden een weekje intern bij hen zijn en daar zou de koppeling versneld kunnen plaatsvinden. Daar moest ik over nadenken. Immers, het zou betekenen dat Joris, die al zoveel bij ons had meegemaakt aan moeilijke momenten, opnieuw aan veranderingen zou worden onderworpen. Hij bleek een erg stressgevoelig mannetje en daar moesten we toch echt voorzichtig mee zijn. Ook Corina hierover verteld en over mijn gemengde gevoelens. Corina leefde zeer met ons mee in deze periode en het was een geruststellend idee dat we met al onze vragen altijd bij haar terecht konden. Mijn gemengde gevoelens bleken niet onterecht; ook Corina zette vraagtekens bij een versnelde koppeling. Met veel geduld zou een koppeling ook kunnen slagen en daar kende zij ook voorbeelden van. Mijn gevoel volgend heb ik dus niet ermee ingestemd hen naar de opvang te brengen en hen verteld dat ik het toch graag zelf wilde doen en er wat meer de tijd voor wilde nemen. Er waren genoeg aanwijzingen dat het op een goede dag goed zou komen al duurde het wat langer.

We maakten een plan. Het was nog erg mooi weer en we besloten iedere avond, wanneer we ze samen op het terras los lieten lopen, op een stoeltje erbij te gaan zitten. Zo hadden ze genoeg ruimte en konden we onmiddellijk ingrijpen mocht dit nodig zijn. De hokken bleven dicht en zo sloten we uit dat het opnieuw op een vechtpartij zou kunnen uitlopen. En langzamerhand kwam een beetje rust tussen hen; Donna beet eerder van zich af en hij droop dan af en ging op een meter afstand van haar languit liggen. Maar nooit ver weg. Zo hebben we het de hele week gedaan 's avonds, met z’n twee, en iedere avond werd het wat rustiger tussen Joris en Donna. Ze zocht hem ook steeds op als ze hem even niet zag en op een gegeven moment waren er zelfs binkies van beider kant! Zouden ze dan toch een beetje zijn gaan genieten van elkaars gezelschap?
Ieder week gingen we een stapje verder; bleef eerst zijn hok de hele dag open, al gauw volgde haar hok. Wel zorgden we ervoor dat haar nachthok dichtbleef, want we durfden hen nog niet samen in die kleine ruimte te laten. Daar was vluchten bijna niet mogelijk namenlijk. Zo kon ook hij aan haar luchtjes wennen. Het grappige was dat hij zelfs zijn behoefte op haar konijnentoilet deed, alsof hij al bij haar was ingetrokken! Joris zijn driften bleven echter, maar het leek alsof dit soms voor Donna een spel was van verleiden en afstoten. Ze liep steeds 1 á 2 stapjes bij hem vandaan, maar nooit verder om hem vervolgens weer op te zoeken. Waar hij was, was zij en hun samenzijn werd steeds intenser. Middagslaapjes werden in haar hok gedaan of onder de fietsen die op het terras stonden. En sliepen ze eerst nog een eindje van elkaar vandaan, op een gegeven moment werd dit lekker tegen elkaar aan liggen. En helemaal ontroerd waren we toen er voorzichtig likjes over en weer gegeven werden. We voelden hoe ze naar elkaar toe groeiden!

Na 7 weken bleven zijn driften voorgoed achterwege en werd het tijd haar nachthok ook open te zetten. Al gauw zaten ze daar samen en met een gespannen blik volgde ik hun gedrag. Donna vond het goed, dat kon je zien aan haar ontspannen houding en dat deed ook mij goed. Joris was opgewonden over dit nieuwe plekje en besnuffelde ieder hoekje. Naar mijn idee was ook dit weer een stapje dichterbij naar hun samenzijn, want dit hok zou hun gezamenlijk onderkomen gaan worden. Langzamerhand moest hij een beetje gewend raken aan dit hok, zodat de overgang straks niet al te groot zou zijn voor hem. In deze week vond ik het steeds moeilijker hen 's avonds weer te scheiden voor de nacht. Ze waren echt dikke vriendjes geworden en werden voor mijn gevoel steeds onafscheidelijker. Na 8 weken durfde ik het aan hen ook de nacht samen te laten doorbrengen in 1 hok. Ook Corina stelde voor het te gaan proberen gezien de goede berichten over hun samenzijn. Joris vond het maar wat vreemd dat hij 's avonds in het hok van Donna bleef. Dachten we dat hij ondertussen al gewend was aan haar hok, bleek hij toch lichtelijk paniekerig te zijn over deze verandering. De trap op naar boven ging hij niet en dus 's nachts de buitenlamp aan gelaten zodat het minder eng zou zijn deze op te gaan. Boven was tenslotte zijn eten en drinken en ook zijn vriendinnetje!

Na de eerste nacht vond ik hen 's morgens innig tegen elkaar zittend bij het deurtje wachtend om eruit te mogen! Wat was ik blij en opgelucht! De koppeling was definitief geslaagd en Donna en Joris woonden vanaf die dag op 1 adres! Het gaat ontzettend goed met ze en kleine likjes over en weer zijn soms complete “wasbeurten” waar we echt uren naar kunnen kijken. Om hen ieder een plekje te geven waar ze lekker naar buiten kunnen kijken heeft mijn man nog een extra binnenhokje gemaakt. Soms liggen ze daar dan ook samen, heerlijk languit tegen elkaar aan!

Terugkijkend op deze weken ben ik achteraf blij dat we het zo rustig aan hebben gedaan en het soms op zijn beloop hebben gelaten. We hebben hen zelf het tempo laten bepalen en dat heeft hen en ons goed gedaan. Ook wij groeiden er langzaam naar toe dat het op een gegeven moment goed voelde om hen voorgoed samen in 1 hok te laten zijn. Nu is er rust. Joris voelt zich echt thuis en hij heeft aan Donna een zorgzaam lief vrouwtje. Ze lijkt altijd een oogje in het zeil te houden hoe het met hem gaat en toont duidelijk haar genegenheid voor hem.

Eind goed, al goed!

Petra van Tol.