Het verhaal van Minouche, het angorakonijn.

Minouche is een Angoravoedster en is twee jaar als ik haar krijg. Ik vond haar op marktplaats waar ze gratis werd aangeboden door iemand die niet genoeg tijd meer had om haar de nodige aandacht te geven. Toen ik haar op kwam halen, zag ze er goed uit, de vachtverzorging was in orde.

 

Maar haar problemen lagen duidelijk op een ander vlak. Een hand deed haar schrikken, als ik haar aanraakte kromp ze ineen, vooral in haar nek en op haar kop. Haar oren waren absoluut taboe. Als ze zich in haar hok bedreigd voelde omdat ik haar probeerde op te pakken, begon ze te grommen als een schijnzwangere voedster en gebruikte zelfs haar pootjes om me af te weren. En als ik haar op de arm hield, begon ze te snuiven en hijgen van de stress. Emotioneel/sociaal was ze zwaar te kort gekomen – een konijn van twee jaar dat geen naam heeft... Ze was opgepakt bij haar nekvel (zeer pijnlijk) en ik vermoed te ruw gekamd en ook bij het knippen was ze waarschijnlijk door de schaar te vaak geraakt.

 

Thuis heb ik ook twee Franse hangoren, Beer (gecastreerde ram) en Laksmi (voedster). Minouche stond de eerste dag in haar eigen hok in de ren van de anderen. De kennismaking verliep zo dat Beer, Minouche bij de eerste de beste gelegenheid door de tralies heen beet en ik direct met haar naar de dierenarts moest. Ondertussen werd Laksmi helemaal onrustig en uiteindelijk zelfs schijnzwanger. Wie was die vreemde eend in de bijt? En ik dacht: wat heb ik me op de hals gehaald? Ik besloot het koppelen volledig te laten zitten en me eerst op Minouche te concentreren.

 

Haar hok werd op een aparte plaats gezet. Haar haar zat voor haar ogen. Corina had al gevraagd hoe het met haar gezichtsvermogen zat, dus heb ik zo goed als het ging de haren voor haar ogen weggeknipt. Dat hielp! Al de volgende dag merkte ik het verschil. Ik heb haar in die periode ook rescue remedie gegeven (druppels op de oren). Ondertussen deed ik de hele tijd niets anders dan haar positieve aandacht geven: haar lieve woordjes toefluisteren en heel zachtjes aaien op de plekjes waar ze het toestond – dit is het beste medicijn dat er bestaat!!! Met mijn handen raakte ik haar alleen maar heel zacht aan en ook oppakken deed ik heel rustig en voorzichtig, en alleen als het echt moest.

 

Ook liet ik haar veel rondlopen, wat ze echt heel gaaf vindt. We lieten haar uren op de vensterbank liggen, naast de eettafel, zodat ze wende aan onze stemmen en gewoontes en geluiden. Ik beloonde alle vooruitgang met iets lekkers. Al gauw betekenden mijn handen: lekkere hapjes. Maar als ik dan probeerde te kammen was ze weer weg. Of als ik haar koppie wilde aaien schrok ze weg.

 

Ik vroeg weer raad aan Corina. Die adviseerde:“Probeer eens uit te vissen of ze bang is van contact met handen of contact algemeen. Mag je bv. wel met jouw gezicht haar kopje aanraken? Mag je haar een kusje op haar voorhoofdje geven? Zo ja, dan zou ik het contact op haar kopje zo opbouwen. Eventueel kan je haar kopje ook 'aaien' met een zachte babyborstel als overgangsperiode tussen jouw gezicht en je hand.”

 

Dus ik heb haar de volgende morgen begroet met mijn gezicht. Kusjes op het koppie, en ze reageerde of het de gewoonste zaak van de wereld was. Ik probeerde nog even een aai met de hand: nee, dat was te snel.

 

Ondertussen jeukten mijn handen om de klitjes eruit te halen en haar te kammen en knippen. Maar ik moest geduld hebben. Niet mijn agenda gold, maar die van haar. Natuurlijk had ik haar op schoot kunnen nemen, haar op haar rug kunnen leggen met de oren tussen mijn knieën (advies wat ik meekreeg van iemand anders). Dan had ik een keurig gekapt konijn gehad, wat tevens doodsbang voor me zou zijn, nee dank je.

 

Dus de kapsessies moesten eigenlijk knuffelsessies worden, waarbij ik haar met eten afleidde (tip van Corina), met zo nu en dan een zachte borstel erbij. En ja hoor, ondertussen ligt ze te knarsetanden als ik haar over haar koppie en zelfs oren aai! Kan haar nu rustig met een borstel kammen.

 

Nu klinkt het of dit weken zou duren. Maar ze is hier nu een kleine maand. De vooruitgang met de vachtverzorging heb ik in een kwestie van dagen geboekt, alleen maar door haar goed te observeren en haar met rust te laten als ze begon te hijgen, snuiven, etc. Over het knippen van haar vacht heb ik een dikke week gedaan. En alleen aan de onderkant en pootjes zijn we nog niet toe. Daarvoor zijn nog meer knuffelsessies nodig, waarbij ik het aaien en de knuffels langzaam uitbreid naar haar buikje…

 

Krista Zetteler