Ik heb het nog nooit zo moeilijk gehad met de beslissing van inslapen. Meestal gaven alle diertjes het zelf aan wanneer ze niet meer konden. Misschien heb ik ook telkens te lang gewacht… Jij bleef maar doorgaan, maar dat typeerde jou. Je was een taai en kranig vogeltje en je hebt zovele dingen overleefd. Operaties, narcose, ziektes, legnood, implantaat, noem maar op.
Maar deze ziekte – wat het ook was, ik zal het helaas nooit weten – heeft je klein gekregen. En ik moest je noodgedwongen laten gaan, voor je écht begon te lijden.
Ik twijfelde al enkele jaren aan je levenskwaliteit. Je vroeg steeds eerder je doek om onder te slapen en soms was je maar 4 à 6u per dag wakker. Nu ja, wakker, zelfs dan sliep je veel. Het contrast met de laatste weken was groot. Je sliep nauwelijks en was alleen maar bezig met eten en het terug opgeven. Je werd verschrikkelijk mager, verloor 1g per dag, maar je bleef stug doorgaan. Jouw gedrag veranderde zo drastisch, ik herkende je niet meer.
En nu is het hier heel stil. Ik besef nu pas hoe aanwezig je was, ook als je niet schreeuwde. Want daar kon je ook wat van :). Ik mocht de kamer niet verlaten of je liet je stemmetje horen.
Toen ik je adopteerde in 2007 had ik geen idee welke impact je op mijn leven zou hebben. Een maand later legde je plots eieren, ik wist niet wat ik zag! En dat bleef je doen tot je 11 jaar was. Dan stopte je en 2 jaar lang was je een heerlijk vogeltje dat geen last had van hormonen. Waarom je 2 jaar later plots weer begon, zal ik nooit weten. Vanaf dan kreeg je last van legnood en prolapsen en haalde ik alles uit de kast om telkens weer je leven te redden. Operaties en implantaten hebben je nog 6 extra jaren gegeven.
19 jaar is een hele mooie leeftijd, zeker met jouw medisch verleden, maar het blijft te vroeg.
Ik zal de kusjes op je warm hoofdje missen, jouw mooie wortelwangetjes, je lieve bakkebaardjes, je prachtig kuifje. Jouw rare slaaphouding, je gekke geluidjes als ik stof veegde. En hoe je steeds weer aan mijn ritsen knabbelde. Hoe vaak je ondersteboven hing, hoe je gezellig kon scharrelen op de schotel. Hoe mooi je je staartje kon poetsen, het geluid dat jouw staart maakte als je hem schudde. Hoe “gemeen” je tegen bezoek kon zijn en tegen mijn andere dieren. Je was van zoveel dingen bang, nieuw speelgoed bv., maar niet van mensen of dieren, wel van andere vogels.
Je bent nu weer bij Fluffy en Snowy, hoewel ik niet weet of zij zo blij zullen zijn met jouw herrie :). Geef je hen een kusje van mij? Op een dag zie ik je weer en dan kunnen we eindeloos knuffelen, net zoals jij het altijd wilde. Ik mis je, mijn mooi poppeke…:(.
Hallo en welkom op de homepagina van Chica.
Ze is een wildkleurige valkparkiet geboren in 2000 en ik heb haar geadopteerd.
Op een dag is ze waarschijnlijk ergens uitgebroken en ze kwam helemaal uitgehongerd en sterk vermagerd aangevlogen bij een vriend van ons, toevallig een vogelkweker. Hij heeft haar er weer bovenop geholpen en enkele jaren verzorgd maar kon haar niet de aandacht geven die ze verdiende.
En daarom zit ze nu sinds 30 augustus 2007 bij ons.
Ik heb haar Chica gedoopt omdat het 'meisje' betekent in het Spaans en een Engelse verwijzing is naar haar mooie wangetjes (cheek, in feite oorflapjes).
En ik heb zo een vermoeden dat ze ooit handtam geweest is want ze komt al dadelijk kopjes geven en bijten doet ze ook niet. Op de hand stappen durft ze echter niet, alleen na een vlucht door het huis als ze ver van haar kooi geland is.
Wel heb ik de indruk dat ze geen groenvoer gewend is. Ze is tot nu toe verzot op kattengras, andijvie, veldsla en vogelmuur maar appel, wortel, druif enz. ze moet er niets van weten. Maar dat komt misschien nog.
Eerst weigerde ze trosgierst maar nu (na een jaar) is ze er plots dol op. Ook eet ze nu broccoli en boerenkool.
Ze zat tot voor kort buiten alleen in een kooi zonder speelgoed dus ze geniet nu volop van haar speeltjes, vele zitstokken, schelpenzand, beukensnippers en haar drinkbakje doet geregeld dienst als bad. Het is heerlijk om te zien hoe ze hier haar vleugels kan uitslaan en reageert op de konijntjes. Wat me verbaast is, hoe stil ze eigenlijk is. Regelmatig roept ze stilletjes maar krijsen doet ze - gelukkig - slechts heel af en toe.
Maar even genoeg verteld nu, later volgt onwaarschijnlijk meer.
Neem ook eens een kijkje op www.knagers.net, daar kan je mijn andere huisdiertjes bewonderen.
Groetjes, Corina.